Yahoo Search Búsqueda en la Web

Resultado de búsqueda

  1. Islandia había estado bajo el control de la Corona danesa desde 1380, aunque formalmente fuera una posesión noruega hasta 1814. En 1874, mil años después del primer asentamiento que se conoce, Noruega reconoció en primer lugar que Dinamarca concedía a Islandia cierta autonomía, ampliada en 1904.

  2. Dinamarca (pronunciación (axuda · info)) (en dinamarqués: Danmark), cuxo significado literal é "a terra ou marca dos dinamarqueses", oficialmente Reino de Dinamarca (pronunciación (axuda · info)) (en dinamarqués: Kongeriget Danmark), é o menor en extensión entre os países nórdicos, ademais do máis meridional, formando parte de Escandinavia.

  3. O termo Reino de Dinamarca adoita empregarse algunhas veces para determinar este período (1536-1814), xa que o poder proviña da capital danesa, Copenhaguen, e o seu idioma oficial foi o danés a cal influíu en grande medida na estandarización da lingua norueguesa moderna.

  4. En 1814, el Reino de Noruega hizo un breve y, posteriormente, infructuoso intento de recuperar su independencia. Si bien Noruega siempre había sido legalmente un reino separado, desde el siglo XVI había compartido un monarca con Dinamarca; Noruega era un socio subordinado en el estado combinado, cuyo gobierno tenía su sede en Copenhague.

  5. Canuto II (994 - 12 de noviembre de 1035), más conocido como Canuto el Grande (en inglés: Cnut the Great; en danés: Knud den Store; en noruego: Knut den mektige), fue un rey de Dinamarca, Inglaterra y Noruega de origen danés, el segundo de los dos hijos varones del total de seis de Svend I, rey vikingo de Dinamarca, Noruega e Inglaterra, y de Swietoslawa de Polonia (luego llamada Gunhilda ...

  6. La reina Margarita II nunca tuvo la intención de abdicar del trono. [7] En una entrevista en 2012 con motivo de su Jubileo de Rubí, dijo: «En mi opinión, es parte de la posición que tienes cuando heredas una monarquía: es una tarea que te has transmitido y que mantienes durante tanto tiempo como vives, como lo hizo mi padre y mi abuelo antes que él». [8]

  7. La decisión alemana de invadir Dinamarca surgió de la necesidad de invadir Noruega, que representaba un excelente campo para lanzar ataques aéreos al Reino Unido y asegurar el suministro de hierro de Suecia. Dinamarca ocupaba una posición estratégica, ya que desde sus bases aéreas podían despegar aviones a Noruega.