Resultado de búsqueda
Konstytucja Litwy – podstawowy akt prawny Litwy, posiadający najwyższą moc prawną w systemie źródeł prawa w państwie. Litwa odzyskała niepodległość, gdy ZSRR chylił się już ku upadkowi. 11 marca 1990 Rada Najwyższa Litewskiej Socjalistycznej Republiki Radzieckiej uchwaliła akt proklamacji niepodległości państwa oraz ...
Sąd Konstytucyjny Litwy. Sąd Konstytucyjny Litwy ( lit. Lietuvos Respublikos Konstitucinis Teismas; skrótowiec LR KT) – sąd konstytucyjny na Litwie . Sąd Konstytucyjny kontroluje konstytucyjność prawa. Sąd tworzy 9 sędziów mianowanych na 9 lat, desygnowanych przez Sejm, prezydenta i Przewodniczącego Sądu Najwyższego.
przyjęta przez obywateli Republiki Litewskiejw referendum przeprowadzonym 25 października 1992 roku 1. (według stanu prawnego na dzień 15 maja 2006 r.) Źródło: Konstytucja Republiki Litewskiej. Wyd. 2 zm. i uaktual. Tłum. Henryk Wisner. Warszawa, Wydawnictwo Sejmowe, 2006. * Podstawą niniejszego tłumaczenia jest tekst w języku ...
Konstytucja (od łac. constituo „urządzać, ustanawiać, regulować”) – akt prawny, określany także jako ustawa zasadnicza, który zazwyczaj ma najwyższą moc prawną w systemie źródeł prawa w państwie . W skład materii konstytucyjnej mogą wchodzić różne zagadnienia.
Konstytucja Republiki Litewskiej przyjęta przez obywateli Republiki Litewskiej w referendum przeprowadzonym w dniu 25 października 1992 r. Tłumaczenie: Henryk Wisner. Podstawę tłumaczenia stanowił tekst w języku litewskim Lietuvos Respublikos Konsti-tucija: Lietuvos Respublikos piliečiu priimta 1992 m. spalio 25 d.
Konstytucja z dnia 25 października 1992 r. polski: PDF (stan prawny na dzień 1 marca 2019 r.) Tekst w języku urzędowym: litewskim: WWW (stan prawny na dzień 15 ...
17 de dic. de 2017 · Kierończyk P., Aneksja Litwy przez ZSRR w roku jako element współczesnej dyskusji politycznej i prawnej „Studia Iuridica Toruniensia” 2014, t. XIV. Kierończyk P., Antanas Smetona i jego czasy, w: Disputatio. Reżimy, t. VIII, Gdańsk 2009. Kierończyk P., Bohdan Paszkiewicz. Pod znakiem „Omegi” „Przegląd Sejmowy” 2004, nr 6.
