Yahoo Search Búsqueda en la Web

Resultado de búsqueda

  1. W latach 1724-29 Ewald Christian von Kleist uczęszczał do gimnazjum w Gdańsku, a od 1831 roku studiował prawo, matematykę i filozofię na uniwersytecie w Królewcu. Z powodu problemów finansowych rodziny w 1736 roku został duńskim oficerem, a w 1740 roku otrzymał powołanie do armii pruskiej jako porucznik regimentu księcia Heinricha ...

  2. Ewald Christian von Kleist, né à Zeblin (aujourd'hui Cybulino, gmina de Bobolice) en Poméranie le 3 mars 1715 et mort à Francfort-sur-l'Oder le 24 août 1759, est un poète allemand et officier de l'Armée prussienne.

  3. Ewald Christian von Kleist studoval na gymnáziu v Gdaňsku a na Královecké univerzitě. Již roku 1736 se stal dánským důstojníkem, ovšem roku 1740 ho Friedrich II. vyreklamoval a jmenoval poručíkem v pluku prince Jindřicha . Jako první probudil Kleistův básnický a poetický talent Jan Vilém Ludvík Gleim, který v té době ...

  4. Ewald von Kleist. Ewald Christian Leopold von Kleist (* 25. März 1824 in Stolp in Hinterpommern; † 29. Dezember 1910 in Potsdam) war ein preußischer General der Infanterie sowie Chef des Infanterie-Regiments „Graf Dönhoff“ (7. Ostpreußisches) Nr.

  5. Ewald Christian von Kleist (born March 7, 1715, Zeblin, Pomerania [now Cybulino, Poland]—died August 24, 1759, Frankfurt an der Oder, Brandenburg) was a German lyric poet best known for his long poem Der Frühling, which, with its realistically observed details of nature, contributed to the development of a new poetic style.

  6. Kleist, Ewald Christian von. Herkunft: Pommern, Schlesien (Ober- u. Niederschlesien) * 7. März 1715 in Zeblin/Pommern. † 24. August 1759 in Kunersdorf/Schlesien. Hört man in der heutigen Zeit den Namen „Kleist“, so denkt man fast ausnahmslos an den freilich zu Lebzeiten nur wenig bekannten Heinrich von Kleist. Weitgehend vergessen ...

  7. Ewald Christian von Kleist Der Frühling ein Gedicht (Fassung 1760) Empfangt mich, heilige Schatten! Ihr hohen belaubten Gewölbe. Der ernsten Betrachtung geweiht, empfangt mich, und haucht mir ein Lied ein Zum Ruhm der verjüngten Natur! _ Und ihr, o lachende Wiesen, Voll labyrinthischer Bäche! bethaute, blumigte Thäler!